Bir zamonlar bir ayol yashagan. Balki, u o‘zini eshita olmagan va hayotini o‘zi boshqarishiga ruxsat berilmagandir. Balki, bu shunchaki uning tashqaridan kuzatib turib o‘ylagan fikri edi…
Bugun mening turmush qurganimning birinchi kuni. Biz bir-birimizni eshitib, his qilayapmiz. Men bunday yaqinlikning qimmatini bilaman va uning nozikligini unutmayman. Umid qilaman va ishonamanki, biz butun hayot yo‘limiz davomida shu yaqinlikni saqlab qolamiz. Ishonamanki, ittifo‘qimizda har doim har birimiz uchun alohida o‘rin bo‘ladi.
Ba’zida menga yo‘l yo‘qdek tuyuladi. Men labirintda adashgandek yuraman, kuchim va ishonchimni yo‘qotaman. Ammo bugun bir tush ko‘rdim: men charchagan va yo‘qolgan holda daladan o‘tayotgan edim, qayerga borayotganimni bilmasdim. Birdan oldimda oq oqqushni ko‘rdim va nega bilmasam ham uning ortidan ergashdim. Qush meni qalin daraxtzor tomon yetakladi. O‘sha yashillik va sukunat orasida men ilk bor umid borligini his qildim. Chiqish hali uzoqda edi, ammo kuchlarim qayta tiklana boshladi.
Men gullayotgan bodom daraxtiga qaradim. Agar u jim bo‘lmaganda, nimalarni so‘zlab bera olardi? Men-chi? Men ham jimman. Ketmaydigan, balki men bilan ildiz otayotgan og‘riq haqida jim turaman. Mening sukunatim uni oziqlantiradi, va har yili, har yangi gullashda uning mevalari tobora ko‘proq achchiqlikka to‘ladi. Buni tugata oladigan yagona narsa – mening jimligimni buzishimdir.
Xona juda sovuq edi. Go‘yo hamma narsa namlik hidiga to‘lgandek tuyulardi. Men uzoqda edim. Men yotib, nargis gulining har bir bargini yulib tashlardim…
Men har doim bilardimki, u meni ko‘rgani keladi. Har bir ayriliq menga abadiyatdek tuyulardi. Ammo men uning yuragida edim.
Men eslayman: u turar, jilmayardi, juda baxtli edi. Bir lahzaga u yoshlik davriga qaytgandek bo‘ldi va o‘zini yengil, erkin his qildi. Men unga qarardim, uning ortida turgan laylaklarni ko‘rdim va unda o‘zimni ko‘rdim. Va unda – uni ham ko‘rdim.
Sevgan paytda ham o‘zingni asrash va qadrlash naqadar muhim. Men uni ochilgan gulga o‘xshatardim – uni asrab qolish ham, payhon qilish ham mumkin. Agar payhon qilinsa, u gullashdan to‘xtaydi, o‘zligidan ayriladi..
U yolg‘onda erib borayotganini bilardi. Ammo ko‘ksini ezayotgan qo‘rquvlardan qochish uchun o‘zini aldagan osonroq edi. O‘zini aldagan holda u taskin izlar va topardi..
Ba’zida og‘riq jim bo‘lib qoladi. Biz u haqida gapirishdan to‘xtaymiz, uni har kuni qo‘lda ushlab turmaymiz. Qachondir hatto uni qo‘yib yuborganimizga, hammasi ortda qolganiga ishonamiz. Ammo aslida u hanuz yonimizda. Faqat shaklini o‘zgartiradi. Yarani emas, izni bo‘ladi. Ingichka, deyarli sezilmas, ammo baribir mavjud.
Menga tush ko‘rindi… Men suv bo‘yi bo‘ylab yurayotgandim, to‘satdan qarshimda ingichka, ulug‘vor, kumushsimon barglari bor daraxt o‘sib chiqdi. Bu zaytun daraxti edi. Ammo uning eng tepasida magnoliya ochilgan edi – tong kabi pushti. Uning barglari qorong‘ida porlab turardi. Yashil tepalikda oq, nafis tovus turardi, go‘yo mening kelishimni kutayotgandek. Men esa suv ichida turib qarardim. Olam sukut edi. Belgidek. Men hali anglamagan va’da kabi…
Yillar o‘tib, u uyg‘unlik va osoyishtalikni topdi. U turg‘unlik va zulmatni yorib o‘ziga qaytdi va yana o‘zini ko‘rdi. Va suv yuzida yana nilufarlar gulladi.
Gallery
Agar siz rasm sotib olishni istasangiz, iltimos, biz bilan bog‘laning!
